اینو 2 دی 87 نوشتم
اگر دیوانگی نفهمیدن زندگی زندگی است ،
اگر دیوانگی ندیدن لباس پاره اش است،
اگر دیوانگی امید به سیاهی و نا امیدی از گل یاس است،
اگر دیوانگی فراموش کردن و دوری لحظه های سختم است و
اگر دیوانگی ترحم آن هاست؛
بگذار دیوانه باشم.
اگر دیوانگی آرزوی دیر مردن است و
اگر دیوانگی مجوز بازی کودکانه ی من است
بگذار دیوانه باشم.
اگر دیوانگی حتی لحظه ای آرامم می کند،
بگذار دیوانه باشم.
یه روزی روزگاری خانم بی بال نشسته بود و فکر می کرد که چرا نباید بتواند احساساتشو تو گوش مردم فریاد بزند و افکارش را بچسباند رو دیوار اتاقش!!!تصمیم گرفت همه چیز را از اول بررسی کند .
همین طور که در حال فکر کردن بود یک دفعه برادرش آقای بال دار آمد و نشست کنارش و تلوزیون را روشن کرد و بالبال زنان مشغول شد به تماشای تلوزیون.از این کانال به آن کانال.خانم بی بال از فرصت استفاده کرد و پرسید:"تو تا حالا سعی کردی با بال هات بری همه جا و نظر بقیه رو راجع به همه چی بپرسی؟" بال دار چشم غره ای رفت و به تماشا کردن دنیایش ادامه داد . بی بال هم از جایش بلند شد و رفت توی اتاقش و جلوی آیینه ایستاد.آیینه همیشه جای بال های خالی اش را بهش نشان می داد و ناراحتش می کرد اما بی بال این ناراحتی رو به خوش حالی های دیگر ترجیح می داد نشست جلوی آیینه و به فکر کردن ادامه داد خانم آیینه راحت تر می توانست کمکش کند . به این نتیجه رسید که ممکن است فکرش هم موقع کنده شدن بال هایش کنده شدند و فریاد هایش هم به دنبال آن دو تا .ولی آیینه نمی توانست در این باره چیزی به او بگوید .خود آیینه هم نه فریاد می زند و نه فکر می کند.خلاصه بعد از کلی فکر کردن بی بال تصمیم گرفت یک بار دیگر سعی کند.شاید نتواند بال بزند و فریاد بزند و فکر هایش را به دیوار اتاقش بچسباند.اما... فایده ای نداشت هر چه فکر سعی کرد نتوانست دوباره بال بزند و...اگر بال هایش بودند حتما کمکش می کردند. حداقل اگر می دانست چرا موق نمی شود ... یک لحظه به یاد بال هایش افتاد جای بال ها برای یک لحظه سوزش عمیقی داشت بی بال یک دفعه متوجه شد؛اشکال از بی بال بودن او نیست:
"نه گوشی وجود دارد که بی بال در آن فریاد بزند و نه اتاقی که...نه آیینه ای..."
به گمانم این ها فراموش کرده اند که ما اگر مسلمان نباشیم و تابع جمهوری اسلامی این ها نباشیم حداقل ایرانی هستیم و به گمانم این ها فراموش کرده اند که ما اگر از نظر این ها انسانیت نداشته باشیم لا اقل وحدت داریم.... به گمانم این ها فراموش کرده اند که ما اگر ندا آقا سلطان و سهراب اعرابی نباشیم حداقل می توانیم اعتراض کننده ای باشیم به نا حق هایشان به گمانم این ها فراموش کرده اند که قشر ضعیف جامعه شان که به راحتی با سهمی حدود ماهی سی هزار تومان فریب می خورند خیلی کمتر از مایی هستیم که نتوانسته اند فریب دهند.
گمان می کنم این ها نمی دانند همه ی ایران هر شب برای شام سیب زمینی کیلویی چهارصد تومان نخورده اند .... گمان می کنم این ها نمی دانند که ما اگر به اندازهی دکتر تحصیل کرده ی دانش گاه آکسفوردشان سواد نداریم و اگر یک شبه آقا و خانوم دکتر نشده ایم ولی حداقل آن قدر سواد داریم که ...بشماریم کسانی را که هر روز در خیابان بودند و رای خود را فریاد می زدند.
فکر می کنم این ها نمی دانند که می فهمیم برای دادن امنیت به شهرمان هر شب نیازی به شلیک گلوله نداریم و هر روز نیاز نداریم دانش جو نابود کنیم. فکر می کنم این ها فراموش کرده اند که اگر حرفی بود و نظری , ما قبل از نوشته شدن آن ها ره می دیدیم و به گمانم این ها از یاد برده اند که کشتن نباید تفریح بسیجشان باشد .
به گمانم این ها فراموش کرده اند که ما می توانیم ببینیم اگر بیست میلیون نیستیم لا اقل بیش از سیزده میلیونیم و به گمانم این ها فراموش کرده اند چیزی را که از همه چیز مهم تر است:"
این ها فراموش کرده اند که می خواستند سر ما را کلاه بگذارند نه سر خودشان را و فراموش کرده اند که دهان این همه مخالف را
نمی توان با باتوم بسیجی ابلاغ نام آشوب گر بست.
بیت اول طبق گفته ی استاد می کنیم آغاز با نام او که زندگی داد
بود آن روز جمعه و روز استراحت آمدیم مدرسه به زور این ناظمای بی سیاست
گشت شروع کلاس ریاضی کله ی سحر طوری گفتند اجباری است انگار هست چه خبر
برف می بارید و زمین خیس و لیز سر ریاضی گفتند تابع و برد و دامنه این همه چیز
درس که تمام شد فکر کردیم راحت شدیم پلی کپی تکلیف را که دادند دچار فلاکت شدیم
که صبر کردیم دکتر آمد توminنیم ساعت بعد, کلاس دوپینگ شد شروع چند
برنامه نوشتیم و نپیجاندیم کلاس گر نمی نوشتیم می دانستیم عاقبتمان فناس
پیدا می شد جدولی خارجیSearch می گشتیم در اینترنت پی کالری پس از کلی
چو پیدا گشت دیکشنری زبان برون مرزی بود معنی آن درخت آمریکای مرکزی
استاد با گوشی حرف می ز و می زد قدم در راهرو و کلاس می آمد و می گفت دور از چشم من نشید تو وبلاگل پلاس
گشت وقت نهار و رفتبم پی گرفتن سفارش او گفت دکتر هر چه برای خود گرفتی برای من هم بگو
خدا تومان شد خج غذای هر کس نشستیم کف سایت و خوردیم مثل کرکس
جای مسئول سایت بود بسی خالی کردیم در و دیوار سایت را نوشابه مالی
ما بودیم کف زمین و او با دستمال کاغذیش روی صندلی بود و گفتیم ما که نیستیم پیش او کپکی بیش
رفتیم حف بزنیم و داشتیم سئوال یک خرمن گفت نگاه نکنید به من وقت غذا خوردن
گروه تعیین سایز هم که بودند سرخوش برنامه می گفت دو سایز کم تر و آن ها می دادند فحش
رفتیم استراحتی کنیم و خوریم چای خانم امیری گفتند می سوزانید دست و پای
رفتیم سراغ ساختن پوستر استاد آمد و نشست پشت کامپیوتر
می کرد فارسی با حروف انگلیسی زدم بر پشتش و گفتم اشتباه می نویسیtypeداشت
متعجب نگاه کرد و گفتم حواسم نبود می بخشی سارا برگشت وپرسید دقیقا چی می کشی
پس از کلی کار روی پوستر یکهو دیدیم ری استارت شد کامپیوتر
همه چشمها گشاد و انگشتها به دهان گفتند استاد خودتان یه خاکی بریزید بر سرتان
به جای این همه علافی و کار زیادی هر روز برید مطالعه کنید روش پیچوندن در این دو روز
استاد رفتند و خانم ضیاءالملکی هم قبل از اون خانم حسینی اومد که بندازتمون بیرون
خلاصه با کلی خواهش و التماس بی خیال شد و گذاشت بمونیم تو کلاس
تا ساعت 7:30 شب پوسترو ساختیم 10تومنم برا پرینت این یکی پرداختیم
ساعت 8 بود که کارا شد تمام این هم از جمعه ی تعطیل ما والسلام